Σάββατο βράδυ, στο κέντρο της Αθήνας, χυμένοι όλοι πάνω στις καρέκλες των Εξαρχείων ψάχνουμε με αγωνία την γκαρσόνα για να παραγγείλουμε κρύες μπύρες.Έχει μια κρυφή γοητεία η Αθήνα, ανομολόγητη. Μας δίνει το δικαίωμα να την αντιπαθούμε και κυρίως μας δίνει το κοινό όνειρο...να φύγουμε από δω. Ότι κι αν είναι το «εδώ» για τον καθένα. Αλλά όλοι (οι τουλάχιστον οι περισσότεροι) μένουμε σε αυτό το «εδώ» πιστοί, για να συντηρούμε τ όνειρο. Το όνειρο μας ζωής χωρίς αγκομαχητά, χωρίς δυσκολία, χωρίς προσπάθεια.
Ώρες ώρες πιστεύω ότι είμαστε όλοι εθισμένοι στα όνειρα. Αναπαράγουμε τη μιζέρια μας για να χουμε κάτι να λέμε. Για να έχουμε πάτημα στη γκρίνια και στη θυματοποίηση του εαυτού μας.
Ναι, ξέρω, είναι και το σύστημα που μας καταπίνει. Η δράση έχει γίνει αυτιστική, η σκέψη κλείνεται στον εαυτό της και η καλή διάθεση, η ευγένεια και το όραμα για ένα καλύτερο κόσμο ηχούν «ρομαντικά». Το να μην δέχεσαι τον παραλογισμό ως αυτονόητη καθημερινότητα είναι σα να σηκώνεις επαναστατική παντιέρα.
Και ενώ τη σηκώνεις την παντιέρα τελικά, και την ανεμίζεις αδέξια και μοναχικά, μέσα σ ένα ασυντόνιστο πλήθος, συνειδητοποιείς ότι το άλλο σου χέρι σε μπουκώνει με hamburger αμφιβόλου κατασκευής και προελεύσεως. Είμαι η παρδαλή αγελάδα, του Νίτσε, λες, είμαι γέννημα του παραλογισμού και καταπίνεις λίγη κόκα κόλα για να κατέβουν οι ενοχές. Πώς θα βγω από αυτό το ψέμα, λες, και βλέπεις την γκαρσόνα.
- Μια μπύρα, κρύα. Και βλέπουμε...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου